وقتی اولین روز مدرسه فرا می رسد من اصلا خوشحال نیستم ، چون یاد دوران تحصیل خودمان می افتم، پادگانی به نام مدرسه که در آن تمام تلاش این بود از من کودک یک توسری خور ترسو بسازند نمی دانم آنها خوب تلاش نکردند یا من خیلی پوست کلفت بودم که نتوانستند. .
از مهر و بوی مدرسه بدم می آید چون یاد کاردستی می‌افتم که سر کلاس یواشکی زیر میز می ساختمش و زیر پای معلمم خرد می‌شد‌ !! .
اول مهر برای ما به مانند خدمت رفتن بود، مدرسه ای که به واسطه سیستم آموزشی فشل و ناکارآمدش تبدیل به پادگانی شده بود که حتی نظامی‌گری را هم درست بلد نبوند، بگذار اصلاح کنم مدارس ما بیشتر شبیه زندان بود که در آن همه چیز ممنوع بود. .
موی بلند ممنوع! شادی و کودکی ممنوع! سوال زیادی ممنوع! دفاع از حق ممنوع! اعتماد به نفس ممنوع! اظهار نظر ممنوع! اری، کودکی ما در میان ممنوع ها به فنا رفت.
امروز می گویم من یکی از آن دانش آموز هایی هستم که در مقابل زور گویی های ناظم مدرسه هیچ وقت سر خم نکردم، و فقط به خاطر پرسیدن یک کلمه “چرا !؟ ” تنیبه شدم!! اما هیچ وقت دست جلوی ترکه ناظم باز نکردم، درست است او به روی دست مشت شده من ترکه اش می کشید اما دست من مش تر شده و باز نشد! من در مدرسه یاد گرفتم در مقابل زور نباید خم شد!
خلاصه کنم بسیار تلاش کردین من و امثال من را شبیه خودتان کنید چه بسیار به اعتماد به نفس کودکی‌ام حمله کردین چه بسیار فرصت نظر دادن را از من گرفتین، اما نتوانستید مرا تغییر دهید و من آن شدم که خودم میخواستم.
فردا اولین روز مدرسه است بیائید کودکان خود را از امروز مدیر و کنش‌گر تربیت کنیم بگذاریم بپرسند بگذاریم مخالفت کنند، بگذاریم اظهار نظر کنند، یادمان باشد فرزند مودب فرزند توسری‌خور و ترسو نیست!
جامعه برای پیشرفت مدیر جسور با اعتماد به نفس بالا می خواهد برای اصلاح جامعه مان مدیرانی لایق را از امروز پرورش دهیم و نه تو سری خور های منزوی !