بی‌شک اگر خبر و خبررسانی نباشد، باتوجه به نویسندگان اندک کتاب، آیندگان از اتفاقات امروز باخبر نخواهندشد و نخواهنددانست در این دوره تاریخی چه شده و چه اتفاقاتی رخ داده است.

خبرنگاران در ایران برخلاف بسیاری از کشورهای دیگر و برخلاف سایرمشاغل نه تنها امنیت شغلی ندارند بلکه کمترین درآمد و بیشترین دغدغه نیز مربوط به این شغل است شاید بخاطر اینکه خبرنگاری در ایران نه بعنوان یک حرفه و شغل و نه به عنوان یک کار محسوب نمی شود و همگان براین باورند که خبرنگاری یک علاقه و بازیست تفکری اشتباه

ابتدا نگاهی مقایسه ای با دیگر کشورها در مورد درآمد کنیم، خبرنگاران در ایران با بیشترین اختلاف جزو کمترین حقوق‌ها را دارند بطوریکه بهترین خبرنگار شاید در سال با قیمت کنونی ارز در خوشبینانه ترین حالت ۱۰۰۰دلار نیز درآمد نداشته باشد تازه این رقم را نهایت و ماکزیمم موجود حساب کردم درحالیکه آلمان ۳۳۰۰۰ یورو، بریتانیا ۲۳۰۰۰ پوند، استرالیا ۵۲۰۰۰ دلار، آمریکا ۶۵۰۰۰ دلار، چین ۴۵۰۰۰ دلار و … رقم‌هاییست که دود از کله خبرنگاران وطنی بلند می‌کند.

نکته دوم دادگاهی شدن خبرنگاران است، شما ببینین من مسئول یه سخنرانی انجام دهم و اگر خبرنگار آنرا بازنشر کند و اگر در جامعه موج منفی ایجاد کند با شکایت خبرنگار، گناهکار شناخته شده و مجازات می‌شود و دراین خصوص می‌توان مثال‌های زیادی زد همراه با مستندات

نکته سوم خبرنگار اگر می‌خواهیم بخورونمیر در عرصه بماند باید بله قربان گو و تعریف گر مسئولین باشد و از خطوط قرمز عبور نکند بگذریم چه می‌شود اگر بگذرد

نکته چهارم، بی تاثیر بودن تورم و گرانی بر این قشر است یعنی از زمان دلار ۳۰۰۰ تومانی تا دلار ۲۲۰۰۰ تومانی هدیه یا کارت هدیه دولتی و بخش خصوصی به این قشر رقمی بین ۵۰ تا ۱۰۰ بوده و هست و ادامه دارد ولی همین خبرنگار گوشی موبایل ۳۰۰۰۰۰ تومانی را اکنون باید ۴۰۰۰۰۰۰ تومان، دوربین ۱۰۰۰۰۰۰ تومانی را ۱۲۰۰۰۰۰۰ تومان و لپ تاپ ۱۵۰۰۰۰۰ تومانی را باید ۱۵۰۰۰۰۰۰ تومان بخرد و حتی خودکار و دفترچه و … هم کم کم چند برابر شده‌اند ولی نرخ هدیه و امثالهم ثابت مانده و حتی نرخ حق خبر گرچه از حدود ۲۰۰۰ تومان به بین ۱۰۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰ تومان رسیده ولی تعداد اخبار خبرنگار کاهش یافته تا در مجموع بهترین خبرنگار بخصوص در شهرستان‌ها رقمی فراتر از ۱۵۰۰۰۰۰ تومان نگیرد تازه این رقم برای خبرنگاریست که حرفه‌ای است و در یک رسانه معتبر کار می‌کند، اخبارش پخش می‌شود و بقولی همه فن‌حریف است تازه اگر آن رسانه برای وی حق خبر بدهد

نکته پنجم، یه روز خبرنگار داریم که اگر ارگان ها و نهادها لطف کنند و یه هدیه ناقابل بدهند و تازه هدیه نقدی باشد خوشبحال خبرنگار می‌شود که تویه روز مجموعا نیم میلیون تازه اگر مورد قبول خیلی‌ها باشد هدیه تازه اگر هدایا نقدی باشد وگرنه دفترچه و ده‌ها لوح تقدیر و خودکار را در تمام جلسات همینطوری می‌دهند

نکته ششم، یه جلسه در سال با هدیه در اداره‌ای برگزار می‌شه و یه هدیه ناقابل از همون هدیه ثابت‌ها درنظرگرفته می‌شود و آن نهاد و اداره به هدیه به چشم آن نگاه می‌کند که آن خبرنگار باید ۳۶۵ روز برای آن نهاد رپورتاژ و اخبار مثبت و تبلیغات و ازین جور اخبار برود و اصلا نکات منفی را نشان ندهد نه آقاجان این هدیه برا یه خبر رپورتاژی خیلی مثبت برا یکبار است نه بیشتر خبرنگار باید اگر توانست واقعیت را منتشر کند.

نکته هفتم، بماند که برخی مدیران هستند که واقعا درد را می‌فهمند گرچه قدرت زیادی ندارند ولی درد خبرنگار و خبر را می‌دانند گرچه خیلی اندکند خیلی‌ها البته برخی‌ها هم هستند که وقتی روی کار می‌آیند، احترام زیادی به خبررسانی قائلند و توجه زیادی به این مسئله دارند حداقل باید دست اینها را فشرد برخلاف خیلی‌ها یکمی به این عرصه توجه دارند چی‌کار کنیم همین تعداد اندک فعلا غنیمت است.

نکات زیاد دیگری هست که از خیر آنها باید گذشت.

بله خبرنگاری که جزو مشاغل سخت محسوب می‌شود کمترین درآمد را دارد، بدترین امنیت شغلی را دارد، اصلا شغل محسوب نمی‌شود، از همه ضربه می‌خورد، نباید انتقاد بکند، باید تعریف بکند، نه آینده‌ای نه مسکنی نه زندگی مرفهی فقط عشق عشق و عشق به کار پردردسر خبری و دیگر هیچ.